Je durft alleen niet echt te kijken en te luisteren naar jezelf.

Er zit een sluier voor van beren op de weg en onbeantwoorde vragen. Wat als ik ga doen wat ik wil? Dan …

• Ga ik af
• Vinden ze me niet aardig
• Word ik arm
• Gaan mensen er iets van vinden
• Zal je zien dat ik het toch niet kan
• Dat anderen beter zijn dan ik en het dus toch geen zin heeft
• Moet ik pas echt hard gaan werken
• Verlies ik mijn vrienden, baan, partner
• Word ik te moe, dat trek ik echt niet 
• Word ik verdrietig of ga ik me nog ellendiger voelen
• Wordt het toch niet gewaardeerd
• Is het maar de vraag of het de juiste keuze is
• En ga zo maar door

Je voert allerlei gesprekken met jezelf als:

• Het is best goed zoals ik het nu heb, waarom zou ik het overhoop halen? 
• Wat loop ik nou toch moeilijk te doen? Loop niet zo te miepen! Met de nodige ergere varianten van woord ‘miepen’ die niet zo vriendelijk zijn.
• Dat kan ik niet maken, want dan doe ik anderen tekort of zelfs pijn of nog iets anders. 
• Je vindt dat je iets op een bepaalde manier moet doen of iemand anders iets op een bepaalde manier moet doen. Dat als dat dan gebeurt dan komt het allemaal wel goed.

Als je goed naar jezelf luistert weet iets in jou ook dat je niet voor niets zo ‘moeilijk’ doet. Soms kan je zo moe worden van jezelf. Dat je iets wilt, maar wat je niet echt waar durft te laten zijn, uit angst voor alle mogelijke consequenties. Juist daardoor werkelijk moeilijk kan gaan doen en allerlei innerlijk gedoe krijgt.

Een voorbeeld van een vriendin van me waar ik was. Ze is al jaren heerlijk verliefd. Het is ook echt een superleuk stel. Ik vraag naar hun plannen om te gaan trouwen. Hij zegt ‘ik weet het nog niet, want ik vind trouwen niks toevoegen aan een goede relatie.’ Zij is zwanger en gaat over een half jaar bevallen. Ze kan objectief gezien uiteraard prima gewoon bevallen. Hij zegt met een hele liefdevolle en betrokken toon “ze wil heel graag trouwen, maar ik weet het nog niet, want naast dat ik het niet echt belangrijk vind, vind ik het ook zonde van al het geld. Die besteed ik liever aan de kinderkamer.” Toen ik daar een beetje op doorvroeg begon ze te huilen en zijn we even apart gaan zitten. Zij vindt vanuit een soort romantisch beeld, dat hij haar eerst moet vragen om te trouwen voordat de baby geboren wordt. Dan weet ze namelijk zeker dat hij het goed met haar voor heeft. Wat er eigenlijk aan de hand is, is dat ze onzeker is of hij wel genoeg van haar houdt. Zijn opmerking over dat hij het nog niet weet, bevestigt haar innerlijke onzekerheid. Het ligt niet aan hem, maar het zit het bij haar dat zij vindt dat hij haar moet vragen zonder dat zij het hem ook nog moet voorkauwen. Dan komt het namelijk niet uit hem zelf, vind ze. Hij geeft gewoon een objectieve mening. Zij wil een soort bewijs dat hij wél genoeg van haar houdt in de vorm van een huwelijksaanzoek.

Eigenlijk houdt ze niet genoeg van zichzelf en zoekt ze de bevestiging dat ze het echt waard is om geliefd te worden bij haar partner. Ze wonen al samen, ze is zwanger, maar dat is niet genoeg bewijs voor haar dat hij genoeg van haar houdt. Eigenlijk is het gewoon te spannend voor haar om eerlijk tegen hem te zeggen zij wel wil trouwen. Wat hij grappigerwijs dus allang doorheeft, ook al zegt ze het niet. Zij maakt zich zorgen, dat als ze het wel zegt hij haar juist af zal wijzen. Ze wordt geliefd, maar plaatst zichzelf in de spagaat dat ze geliefd wil worden met een bewijs dat hij haar ten huwelijk vraagt. Doordat hij dat niet doet gelooft zij steeds meer dat hij niet genoeg van haar houdt. Zo bevestigt ze zichzelf keer op keer in haar eigen onzekerheid als hij haar weer niet ten huwelijk heeft gevraagd. Ze heeft liever niet dat haar partner doorheeft dat ze zich zo onzeker voelt. Dat zou hem juist nog meer reden kunnen geven voor afwijzing, denkt ze. Het is immers toch best goed in hun relatie, vind ze. Dat wil ze niet over hoop halen. Als ze haar wil om te trouwen waar zou laten zijn en uit zou spreken, terwijl hij daarover twijfelt in haar beleving, wordt haar beer op de weg steeds groter. “Als ik dit ga zeggen, gaat hij me zeker verlaten.” Door haar eigen wil om te trouwen daarmee weg te stoppen, loopt ze het risico niet meer te zien dat de liefde gewoon al goed is. Haar partner begrijpt er niets mee van en voor je het weet vindt hij haar nu toch ook echt wel moeilijk doen. Zij wringt zich in allerlei bochten, omdat ze niet zegt wat ze eigenlijk wil en hij kan het echt niet meer volgen. De kans wordt dan dus ook steeds groter dat het werkelijk mis gaat. Haar angst voor de afwijzing om niet geliefd te worden neemt toe en het gedoe in zichzelf en de relatie ook. Ze zet zichzelf dus eigenlijk op voor hetgeen ze het meest bang is, namelijk dat hij haar gaat verlaten. Hij wil gewoon bij haar en hun toekomstige baby zijn.

Als ze gewoon gedoe-loos zou zeggen dat zij wil trouwen omdat ze zielsveel van hem houdt, is de kans groter dat hij haar zal trouwen. Juist omdat hij van haar houdt en het daarom gewoon voor haar over heeft om te trouwen. Dan vindt het ook wel zijn weg in dat de bruiloft niet te duur wordt en de kinderkamer betaalt kan worden.

En deze lieve onzekere vrouw heeft eigenlijk ook heel goed door dat ze veel meer in haar mars heeft. Ze heeft zelfs een prachtig bedrijf neergezet. Het is echt een gaaf mens, alleen gelooft ze daar zelf nog niet genoeg in. Dit is precies de start van al het gedoe in zichzelf en in de relatie.

Dit is nu een voorbeeld in de liefde hoe dat wat je echt wilt vertroebelt raakt en je door de bomen (of beren) het bos niet meer ziet. Zo werkt het ook in andere relaties met je familie, vrienden, collega’s en buren, maar ook in relatie tot je werk, je hobby’s, je lichaam, je huis en ga zo maar door. Ik heb de nodige teams begeleid waarin niemand meer zei wat die dacht of wilde uit angst voor de reactie van de leidinggevenden of collega’s. De angst won het dan écht van de wil! Terwijl iedereen graag fijn wil samenwerken. Als je een beetje respectvol kan zijn naar jezelf en je eigen wil kenbaar maakt, zonder al te veel verwachtingen te hebben, pakt het eigenlijk altijd wel goed uit. 
Zo kan je er ook achter komen welk werk en wat je nog meer je eigenlijk leuk vindt, als je die beren een beetje van de weg haalt. Je gaat dan steeds meer zien en doen wat echt goed voor jou is, ook al betekent dat dat je ergens een ‘nee’ moet verkopen of zeggen wat je wilt.

Door allerlei van dit soort gedoe raken mensen steeds meer verwijderd van wie ze zijn en wat ze eigenlijk willen. Hoe hard je er ook over nadenkt of loopbaan- en persoonlijkheidstesten doet, dan kom je er toch niet goed achter. Je hebt net kunnen lezen hoe dat denken je juist in de weg kan zitten. Het is eerder stressvol. Je denkt wel te kijken en doet ook je best, maar je ziet het niet echt, omdat er sluiers overheen liggen waar je liever niet naar kijkt. Deze sluiers hebben maatstaven in zich die je al kent en weet en geven niet echt de nieuwe antwoorden. Terwijl de antwoorden wel gewoon in jezelf zitten. Soms doe je wel anderen dingen en ga je uit die zogenaamde comfortzone. Dat is een mooi begin. Het gaat je dan ook nieuwe antwoorden geven over wat je wel en niet wilt in situaties en omstandigheden in je leven. Probeer het vooral uit. Niet te drastisch zou ik zeggen. Want als het drastisch is, is het eerst goed om te kijken welk gedoe jij zet tussen dat wat jij wilt in relatie tot iets of iemand anders. Dus stap niet te snel uit je relatie of je baan als je er klaar mee bent, maar onderzoek jezelf en maak het bespreekbaar. Want al dat innerlijke gedoe kan er soms ook best wel verrot uitkomen of je houdt jezelf te veel in, zoals mijn vriendin. Dat zegt meer over hoe jij je nu voelt, dan over de ander of je (werk) omstandigheden.

De mate waarin je eerlijk durft te worden naar jezelf met je beren en je sluiers, is de mate dat je werkelijk gaat ontdekken wie je bent en wat je wilt. Durf echt te kijken, te voelen en te luisteren naar wat je binnen allang weet. Daar wordt je leven een stuk leuker van. Het op laten lossen van de beren en de sluiers is niet de makkelijkste route, maar uiteindelijk iedere keer weer de moeite waard kan ik je vertellen.

Ik wil echt dat je gaat zien hoe waardevol jij bent! Ik wil dat dat wat jij wilt ook gaat gebeuren op een manier die goed voor jezelf is en voor anderen. Ook al lijkt het even niet zo te zijn. Juist dan ben je op de goede weg. Als je het maar onderzoekt.

Wil jij dat ook lieve lezer? Het kan! Of liggen er te veel beren op de weg die zeggen:

“Ik wil wel, maar…”

• Het kan (nu)niet
• Het hoort niet
• Het is raar
• Het past niet bij mij
• Het is te zweverig
• Het is risicovol
• Het is te laat
• Het heeft geen zin
• Het is niet belangrijk genoeg
• Het moet anders gaan
• Het mag niet
• Het is te duur
• Het is …

Het enige dat belangrijk is lieve lezer is niet deze lijst van ‘maren’. Kijk en luister werkelijk naar de ‘ik wil wel’, zoals mijn vriendin die wil trouwen. Luister ook naar de ‘ik heb zin’ en ‘geen zin in’. Die geven hele belangrijke informatie. Lukt je dat niet, dan wordt het tijd die beren op de weg goed aangekeken gaan worden lieve lezer. Vooral niet op de strenge manier die je waarschijnlijk van jezelf gewend bent. Met woorden als ‘miepen’ of erger.

Bij mij kan je hiermee beginnen met de workshop ‘nu ben ik aan de beurt’.

Ik gun je dat jij een leven leeft waar jij bij van wordt zonder al te veel gedoe.

PS. Ik vond dit plaatje met de chocola wel grappig. Daarin gebeurt namelijk precies hetzelfde qua innerlijke spagaat, zoals bij mijn vriendin. Je wilt chocola, maar….. Daardoor eet je mogelijk juist te veel chocola of doe je andere dingen te veel, wat lijkt op chocola eten.

Succes met je leven lieve lezer.

Liefs,